Toen ik in het verleden een aantal filmpjes over horsemanship had gekeken, begon ik het ineens ontzettend belangrijk te vinden dat mijn merrie respect voor mij had wanneer we buiten wandelen, dus niet zo snel en niet zo dicht op me. Na het kijken van een tutorial dacht ik haar op dezelfde wijze op afstand te houden. Dat ging voor 15 minuten goed, maar daarna was ze de (onnodige) dwang zo zat dat er maar een kleine trigger (vogeltje/fietser) nodig was om haar te doen laten ontploffen. Bokken, steigeren, weg willen galopperen. Vanaf dat moment achter mij lopen, dat lukte absoluut niet meer. Ze was juist sterker dan ooit en liep harder dan ooit. Dit had ik nog nooit met haar meegemaakt en was erg blij dat we samen heel terug kwamen op stal. Ik had toen de link nog niet helemaal gelegd, maar nadat ik voor een tweede keer exact dezelfde ervaring had, ging ineens het licht branden.
Nu besloot ik het anders aan te pakken. Ik geef haar de ruimte die zij aangeeft nodig te hebben, waarmee ik uiteindelijk ongeveer 1 meter achter haar mocht lopen. Dat voelde heel raar en zelfs een beetje beschamend. Verbazingwekkend was het tempo niet te hoog en lette ze echt op mij. Als ik stil ging staan, stond zij stil, als ik naar links ging, ging zij naar links. Met de longeerlijn in een boog, dus zonder zelfs enige druk te gebruiken, was dat steeds haar eigen keus. Als er iets spannend was, wachtte ze op mij en mocht ik voorop. De connectie waar ik zo naar op zoek was, die was er al. Ik begreep alleen niet wat zij nodig had, of eigenlijk.. ik gaf haar niet de ruimte om zichzelf te mogen zijn en ik zocht niet outside the box naar datgene wat haar mentaal gezien bereid maakt tot echte samenwerking.
Het meest bijzondere vond ik dat ze na ongeveer 10 minuten voorop lopen, besloot achter me te gaan lopen waar ze voor de rest van de tijd bleef met een volledig tevreden uitdrukking.
Sindsdien liepen we altijd zo. Zij eerst voorop en steeds eerder verplaatste ze zichzelf naar achteren. Als ik ga rennen (of alleen al aanstalten maak) gaat zij draven, als ik vanuit draf ineens stil sta, staat zij ook direct stil. Dat is zo’n geweldige ervaring!
Vanuit dit punt ben ik ook langzaam met haar gaan spelen. Ik weet dat het een expressieve merrie is, die af en toe lekker gek wil doen en het leek me zo leuk om dat samen met haar te doen zonder haar op te jagen. Dat lukte me nooit, maar sinds ik overal de dwang uit probeer te halen en echt zoek naar wat zij nodig heeft, wil ze het ineens wel!
Niet ieder paard is hetzelfde, dus jouw paard kan mogelijk iets heel anders nodig hebben. Hoe mooi is het om dat te gaan ontdekken?! Ik hoop dat dit stuk jou ook een beetje inspireert om outside the box te durven zoeken naar een fijne samenwerking.