In de praktijk mag ik een aantal mooie mensen ondersteunen in hun zoektocht naar meer harmonie met hun paard. Regelmatig sta ik er verbaasd van dat ik niet hoef te motiveren waarom het zo belangrijk is om het samenzijn voorop te stellen ipv het samen doen. Deze mooie mensen begrijpen dat je omgang met een paard vanuit wederkerigheid veel mooier is.
In onze maatschappij tellen vaak de resultaten en dat maakt dat men blij wordt. Als ik dat vertaal naar de omgang met paarden: stappen vooruit in het longeren, stappen vooruit in het rijden, nieuwe figuren, mooiere spieren, meer souplesse, ga zo maar door. Zolang de buitenlagen mooi zijn, is er dan blijdschap, maar wanneer het paard ineens niet meer doet wat men wil, of er ineens stappen achteruit gaan, dan kan al gauw het plezier verdwijnen en moet dit zsm gefixed worden zodat eigenlijk vooral de mens weer plezier heeft. Kortgezegd ligt er dan veel teveel druk op resultaatgericht.
Elk paard is een gevoelig dier en heeft zijn persoonlijke grenzen, lichamelijk en mentaal. Helaas zijn het vaak slechts de paarden die over voldoende zelfkennis beschikken én extravert zijn die duidelijk aangeven wat ze wel en niet fijn vinden. Veel paarden zijn te loyaal om tegengas te geven, wat betekent dat je al snel onbedoeld over grenzen kan gaan. Andersom is het echter ook mogelijk. Als je jouw paard erg veel ruimte geeft en leiderschap dus ontbreekt, kan het paard te dominant worden in het bepalen van de samenwerking.
Echte harmonie gaat uit van een samenwerking waarbij beide partijen zijn voorzien in hun kernbehoeften en perfect op elkaar afgestemd dingen kunnen ondernemen.
Vanuit harmonie kan er gewerkt worden aan duurzame ontwikkeling. Datgene wat een paard leert vanuit een basisveiligheid, kan blijvende resultaten opleveren. Die basisveiligheid komt naar mijn idee alleen voort uit dienend leiderschap. Dat is leiderschap waarbij de mens niet gericht is op enkel de eigen wensen, maar objectief kan beoordelen wat voor zowel het paard als zichzelf nodig is om in de kernbehoeften te voorzien, om samen harmonie te vinden en vervolgens kleine stappen te zetten die gericht zijn op een duurzaam resultaat.
Wie daarnaar streeft zal een hoop geduld nodig hebben en allereerst leren om samen te zijn zonder verwachtingen. Die zal zichzelf ‘moeten’ durven stillen om vervolgens ook vanuit het hart/vanuit intuïtie te gaan bewegen, ipv enkel uit het hoofd. Die zal een houding van dienend leiderschap vinden, waarin hij/zij zowel de eigen grenzen en wensen als die van het paard serieus neemt. In het begin kan dit proces voelen als honderd stappen terug, weer bij nul beginnen, maar wat je ervoor terug krijgt is niet te vergelijken en ook niet te verliezen!
